Een barbie smurf...

Afgelopen Maandag waren we druk bezig met de voorbereidingen om een paar daagjes weg te kunnen richting het noorden van Haïti. Marijke moest nog naar een familie verderop om eerst wat cadeautjes van een Nederlandse familie af te leveren bij de Haïtiaanse familie. Natuurlijk gingen wij gezellig mee die middag. Eenmaal aangekomen kwamen we erachter dat de rechtervoorband erg zacht was. We hadden besloten om eerst naar de familie te gaan en daarna te kijken naar de band. De familie woonden onderaan een steile berg, dus we moesten erg voorzichtig zijn om daar te komen. Ik stond al een paar keer op het randje om keihard naar beneden te kukelen. We kwamen aan bij een familie die een huisje hadden die er enorm stevig uit zag en een paar huisjes die erg onstabiel waren, zo erg dat ik niet eens durfde om een windje te laten omdat de huisjes dan zouden omblazen. We ontmoetten eerst een jonge mevrouw met een dochtertje die erg bang voor ons was. Ff later kwam ook nog de broer van de mevrouw langs. Hij kwam binnen en wou mij een kus geven, in een reflex weigerde ik die kus. Hij zag er nou niet bepaald hygiënisch uit, en blijkbaar had mijn lichaam geen zin daarin. Na de cadeautjes liepen we weer terug richting de auto om eens goed te kijken naar de  band. Hij was erg zacht en had een soort knik. We besloten om hem op te pompen en dan snel richting huis te rijden. 

De volgende dag kreeg ik het nieuws dat we toch niet een paar daagjes weg konden. Marijke had teveel dingen nog te doen die week en we hebben het nu uitgesteld naar volgende week. S'middags was het weer tijd om mijn wilde bos haren te gaan wassen. Ik had het best lang uitgesteld en had er totaal geen zin in! Maar eerlijk is eerlijk, als het eenmaal is gebeurd is het toch wel lekker. 

Woensdag deden we tijdens de lessen het spelletje Anne Maria Koekkoek. De kinderen snapten het al erg snel en het was een enorm succes. Alleen wel grappig, alle kinderen zeiden i.p.v. Koekkoek, Toettoet. Ik besloot om er maar niet op in te gaan en het gewoon zo te laten. S'middags heb ik Luckson geholpen met wat Nederlandse woorden die hij graag wou leren en daarna heb ik samen met Abel een film gekeken.

Mij was Maandag gevraagd om een stukje te schrijven voor de nieuwsbrief van SnSiH (Stichting naar school in Haïti). Hier ben ik dus Donderdag maar is mee begonnen. Want verder had ik eigenlijk niet zoveel te doen die dag.

Vrijdagmiddag deed ik samen met alle kinderen van de huiswerkklas en Luckson het spel Rotte eieren. Ik kwam het spel tegen op het internet maar herkende het niet. Maar toen ik de beschrijving las, snapte ik het. Het is eigenlijk gewoon het spel Stand in de mand. Ik had nooit gedacht dat zo'n spelletje zo'n succes hier is! We hebben met z'n allen wel 45 minuten lang gespeeld. Wat mij nu wel opvalt is dat de spellen waarbij ondeugendheid aanwezig is, de leukste spellen hier zijn. Daar ga ik me dan denk ik nog meer op focussen volgende week.

Vrijdagmiddag werd mij ook gevraagd om in het weekend de stippen op het schoolplein te verven. Tuurlijk wou ik dat wel doen. Dus zaterdagochtend zat ik op het schoolplein, met een dikke knot op m'n hoofd en mijn lelijkste kleding aan, zo rond mogelijke stippen te verven. Ik deed eerst de kleur wit en daarna wou ik beginnen met blauw. Alleen toen ik het blauwe blik verf opende, zag ik dat er zo'n dikke laag opgedroogd verf in zat. Ik probeerde het eruit te halen maar dat ging compleet mis. Het resultaat was dan ook dat ik in een blauwe smurf was veranderd. Mijn handen waren helemaal blauw en ik kreeg het er niet meer af. Ik besloot toen om maar eerst de stippen te verven en daarna me bezig te houden hoe ik dit nou weer ging oplossen. Na een tijdje hadden we een bepaalde strategie bedacht hoe we het eraf konden halen. Ik typ nu ook gewoon weer met een blanke huid, maar wel met mooie blauwe nagelriemen. 

Zaterdagmiddag wandelden Abel en ik richting een dorpje Furcy verderop. Na 2 kilometer ongeveer kwamen we een klein kerkje tegen waar kinderen een spel aan het spelen waren. We hebben ff binnen gekeken en zijn daarna weer door gegaan. Abel moest op een gegeven moment plassen en ging dus de bosjes in. Ik stond toen ff alleen op de weg. Er kwam een grote auto aanrijden met allemaal blanken erin, ik meen amerikanen. De vrouw die op de bijrijdersstoel zat, staarde heel lang naar mij en keek ook erg bezorgd. Ze dacht vast, wat doet die blondine hier helemaal alleen? Na een tijdje moesten we weer richting huis omdat het hier best snel donker wordt. We zijn i.p.v. over de weg te lopen, een stukje door het dal heen gegaan. Dit was erg leuk maar ook best wel zwaar. We kwamen een vrouw tegen die aan het wassen was in een beekje. Ze begon dingen te roepen tegen ons wat we niet konden verstaan. Toen ze dat door kreeg begon ze over haar buik te aaien. Ze had dus blijkbaar honger. Nu is ons verteld dat we mensen hier niet zomaar eten en geld mogen geven. Dit was dan ook best wel moeilijk voor ons. Tja, we moesten wel doorlopen maar die mevrouw keek ons boos aan omdat wij iets hadden wat wij makkelijk konden missen maar niet mochten weggeven. Ook kreeg ik veel aandacht tijdens het lopen van Haitianen. Er is mij al een paar keer gevraagd of ik bezet was, of ik barbie ben en hoe ik mijn haar in zulke wokkels krijg.  Op het moment dat onze benen een beetje moe begonnen te worden, toeterde een auto naast ons en het raampje werd open gedaan. Het bleek Kempes te zijn en hij moest toevallig ook ff naar de school. We hadden dus een lift!  

Vanmiddag (wat voor jullie vanavond is) ga ik ff wat kleren wassen en een aantal foto's overzetten van mijn mobiel naar mijn laptop. Zodat als we volgende week een paar daagjes weg gaan, ik genoeg foto's kan maken.

Maar die zullen jullie dan wss volgende week te zien krijgen! ;)