Drukke week achter de rug

Afgelopen week ging ontzettend snel voorbij. Ik stond vanochtend op en moest ff goed nadenken of ik wel vrij was vandaag. Ondanks dat deze week zo snel voorbij ging, was het een hele drukke week. Ik heb veel dingen gedaan en ben daarom best wel moe op dit moment.

Vorige week zondag om 18:00 uur (Haïtiaanse tijd) zat ik op m'n kamer samen met mijn moeder en broertje te bellen. Want er was er één jarig! In Nederland is het 6 uur later en dat betekent dat het bij hun al 18 september was. Lekker nog ff gekletst en daarna gingen zij toch echt weer verder slapen en begon ik aan mijn avondeten.

Voor de Maandag had ik twee spellen bedacht om samen met de kleuters te gaan doen. Het waren beide een variatie van een tikspel. Tot mijn verbazing snapte de kinderen hier niet hoe tikkertje werkt. Maar wel hoe een spel werkt wat bedoeld is voor kinderen van groep 5. ''Moet je nagaan!'' Het liep dus allemaal niet zo lekker. Daarom hadden Luckson en ik besloten om een ander simpel spel te doen, wat uiteindelijk wel goed liep.

Dinsdag begon de dag met een aantal muzieklessen. Sommige klassen hier krijgen net zoals in Nederland blokfluitles. Omdat de school nog maar net is begonnen, kregen ze die Dinsdag pas. Nou, van mij hadden ze die pas mogen geven als ik hier weg ben. Jeetje, als er één muziekinstrument is waar ik zo'n hekel aan heb is het wel de blokfluit. Dat geluid wat er uit zo'n ding komt is gewoon verschrikkelijk! En dan heb je ook nog van die kinderen die EXPRES super vals gaan fluiten. Na deze gehoorkapotmakende lessen ging ik door naar de gymlessen van de groepen 2. Ik had Luckson het spelletje fopbal uitgelegd en dat hebben we samen geïntroduceerd. Dit was een enorm succes! Ik kwam erachter dat de kinderen hier echt van ondeugendheid houden. Men ziet hier alleen maar glimlachen van oor tot oor als er iemand intrapt in het nepgooien. Aan het einde van de les komt er een meisje naar me toe en vraagt of ik uit Nederland kom. Ik zeg netjes ja en daarna vraagt ze nog iets, alleen ik kon dat niet zo goed verstaan. Ik vraag Luckson erbij om te vertalen en zegt dat het meisje graag met mij mee wil naar Nederland. Als schrikreactie maak ik het grapje dat ze niet in mijn bagage past (terwijl ik een XL variant tas heb). We sloten de les af en tijdens het opruimen kwam er nog een jongetje naar me toe lopen. Hij vroeg of hij de voetbal mocht hebben, die ik in mijn handen had. Als het mijn eigen bal was had dat natuurlijk gemogen, maar deze zijn van de school en dat kan ik echt niet maken. Die teleurstellende blik van dat jochie zal ik niet snel vergeten. Door deze twee kinderen was ik een beetje down in de middag. Ik besefte me ineens weer dat het heel anders leven is in Haïti. Gelukkig heb ik me de rest van de middag lekker vermaakt. Eerst heb ik lang gespeeld met Katia en Genia. En s'avonds nog een leuke film gezien.

Woensdag was een lekker productief dagje. Het begon s'ochtends met controleren van de pasjes bij het hek. Daarna werd mij gevraagd of ik mee wou helpen met boeken sjouwen naar boven. Tuurlijk help ik mee, dacht ik. Alleen op dit complex zijn er ontzettend veel steile trappen. Dat kleine detail was ik ff vergeten. Dus rond 8:15 uur begonnen we met allemaal lesboeken naar boven te tillen. Dit was me toch een pokkewerk. Ten eerste, het was de warmste dag van de week. Ten tweede, ik kreeg soms wel zo'n grote stapel dat de boeken tegen mijn kin aanzaten. En ten derde, het was niet echt motiverend dat er vrouwen naast je liepen die zowat het dubbele als jou droegen maar dan op hun hoofd. Ik was helemaal gesloopt toen dit klusje klaar was. Hierna had ik eventjes een rustmomentje en ben toen naar de sportlessen gegaan. Na de sportlessen konden we meteen eten en toen kwamen we op het idee om kleine lesvoorbereidingskaarten te maken. Het is al vaker voorgekomen dat vrijwilligers hier allemaal tips en spelletjes geven, maar dat het allemaal wordt vergeten. En daarvoor ben ik hier natuurlijk niet! Daarom willen we die kaartjes maken waardoor de leraren zelf ook een sportles kunnen geven, en dat ze de spellen niet vergeten. Dit is een groot project want er komt veel bij kijken. Eerst moet natuurlijk alles worden uitgezocht en kort worden opgeschreven. Daarna moet ik het naar het Engels vertalen en zal Luckson het van het Engels naar Creools vertalen. Dan moet alles worden uitgeprint en netjes geplastificeerd worden. Na dit idee een beetje te hebben uitgewerkt ben ik maar is gaan schoonmaken in mijn huisje. De vloer vegen, overal een doekje overheen halen, alles netjes neerzetten en tenslotte de afwas doen. S'middags besloot ik om maar eens bezig te gaan met mijn toekomst en dan vooral te beginnen met naar het kijken naar een opleiding. Ik heb letterlijk de site van verschillende scholen geopend en alles wat me leuk lijkt opgeschreven. Hieruit zijn verschillende dingen uitgekomen. Op dit moment staat de opleiding Vormgeving in Groningen bovenaan. Totaal iets anders waarvoor ik me vorig jaar had ingeschreven, namelijk de opleiding voor sportleraar. Die opleiding staat op één of andere manier niet meer op nummero uno bij mij. 

De volgende dag was ook weer een druk dagje. Ik had de opdracht gekregen om 3 soorten spellen te bedenken. Iets wat met voetbal te maken had, iets met basketbal en iets wat gewoon een leuk spelletje is. Dit was allemaal een groot succes tijdens de gymlessen. Ook kwam ik een nieuwe leerling tegen die ontzettend veel op Tani lijkt. De ogen waren precies hetzelfde en zelfs de kledingstijl. Na alle lessen heb ik samen met Marijke allemaal muziekbladen geplastificeerd zodat de kinderen ze mee naar huis kunnen nemen om te oefenen. Hier waren we ontzettend lang mee bezig, dat kwam vooral omdat de snijmachine en ik niet zo'n goede band hebben. Hierna heb ik ff lekker muziek gespeeld in het muzieklokaal. Eerst op de gitaar maar daar hield ik al snel mee op. Ik merkte dat ik mijn eigen mooie gitaar ineens heel erg mistte. Ik kon het verschil zo mooi horen en kreeg weer kippenvel omdat ik terug dacht aan het moment dat ik mijn gitaar kreeg. Ik heb toen denk ik voor het eerst gejankt van geluk. Ik had nooit gedacht dat mij dat nog eens zal overkomen. Na de gitaar nog eventjes gepingeld op het keyboard en nog losgegaan op het drumstel. Rond een uur of 6 begon het ineens keihard te regenen en snel daarna ook te onweren. Ik ging buiten onder een afdakje staan om lekker een frisse neus te halen. Toen ik rustig een whatsappje aan het beantwoorden was kwam er me toch een harde knal, zo hard dat ik mijn mobiel liet vallen! Ik dacht even dat ik het zelf was die geraakt was door de bliksem omdat mijn oren gewoon pijn deden. Maar ik voelde aan mijn haar en het zat nog gewoon met de krullen naar beneden. Marijke en ik waren erg moe en zijn daarom ook erg vroeg die avond naar bed gegaan.

Vrijdag kreeg ik het grote nieuws te horen dat Tani met school naar het verre Bangladesh mag. Ik ben zo ontzettend blij voor hem! Ik moest de hele tijd maar aan hem denken. Verder nog gewoon de lessen gehad en daarna weer met de muziekbladen bezig geweest. S'avonds kreeg ik allemaal verhalen te horen die ik liever niet had willen weten. Bijvoorbeeld dat hier vlakbij een hotel is beroofd, waarbij de bewaker is neergeschoten en overleden is. En dat een oudere vrouw is vastgebonden. Of dat er weer eens een meisje van 16 jaar is verkracht. Elke nacht gebeuren er hier van dat soort dingen. En nu weet ik wel dat we hier goed beveiligd zijn, we hebben voor elke deur een soort metalen hek met veel sloten en een bewaker. Maar alsnog schrik je s'nachts wel wakker als je verderop iemand hard hoort gillen.

Aankomende week word het gewone week, zover ik weet. In ieder geval geen bijzonderheden. Wel komt volgende week zondag Abel hier aan. Hij is een 18-jarige jongen die is geadopteerd uit Haïti en woont in Nederland. Abel komt hier om het land te leren kennen. Mij is een paar maanden geleden gevraagd om zijn buddy hier te zijn. Want je geboorteland leren kennen is nogal wat. Ik heb hem maar één keer kort kunnen ontmoeten. Ach, ik zie het allemaal wel. Nu eerst deze blog online gooien en daarna lekker neerploffen op de bank met m'n E-reader.