''Verloofd, zwanger en tienermoeder''

Kennen jullie dat? Onweer zonder maar een druppeltje regen? Afgelopen week heeft het veel geonweerd s'nachts, maar niet geregend. Ik dacht ff dat ik gek werd, maar blijkbaar kan dat dus gewoon. In de nacht van 24 september naar 25 september stond ik dan ook verbaast bij het raam naar buiten te kijken. 

Maar oké, maandag 25 september was verder een gewone Haïtiaanse dag. De zon scheen volop en iedereen deed gewoon zijn of haar werk. Ik had samen met Luckson het spelletje Limbo bedacht. Op de Maandag hebben we de klassen 1 en 2, dus die waren de proefkonijnen van vandaag. Als ik eerlijk ben kan ik nou niet zeggen of het heel goed is gegaan of heel slecht. Ik heb tot nu toe alleen nog maar goede spelletjes geïntroduceerd, maar de Limbo is misschien niet geschikt voor Haitianen. Er waren maar 5 kinderen van de 37 die achterover leunend onder het touw konden lopen. De anderen snapte het gewoon niet, het maakte niet uit hoe vaak we het voor deden. Geen succes dus! Maar gelukkig heeft elke nadeel z'n voordeel en deze natuurlijk ook. Omdat de kinderen niet achterover leunden, gingen de kinderen allemaal zelfgemaakte manieren verzinnen om onder het touw door te lopen. De ene ging als een soort rups eronderdoor, de andere deed een soort squad, er was zelfs iemand die vond dat hij het touw gewoon omhoog mocht trekken. Door al deze verschillende manieren hebben Luckson, ik en de kinderen ontzettend hard moeten lachen. En ik geloof erin dat een les pas een goede les is als iedereen hardop heeft gelachen!

S'middags heeft Marijke mij uitgelegd hoe ik moet boekhouden. Zodat het mijn klusje word voor de komende tijd. In het begin zag ik het al niet meer zitten. De mensen die mij al wat langer kennen weten dat ik echt zo slecht ben in economie. Ik weet serieus nog niet eens het verschil tussen netto en bruto. Totaal verwacht ging het dus de eerste keer ook helemaal fout. Ik had alles door elkaar gehaald en wist niet meer wat bij wat hoorde. Na nog een aantal keer vragen, kreeg ik het toch door! Blijkbaar gebeuren hier in Haïti rare dingen met mij, ik lees ineens boeken, ik kan iets wat te maken heeft met economie, ohh en ik heb geen ochtendhumeur. Ik denk dat dat nog het bijzonderste is. Hier sta ik elke dag om 6;45 uur op, en ik ben nog geen één keer chagrijnig geweest. (ik weet zeker dat m'n moeder nu d'r mond wagenwijd open heeft staan van verbazing!). 

Dinsdag ben ik na mijn lessen bezig geweest met het pimpen van mijn Linkedin-profiel. Puur omdat ik die middag niks te doen had. Ooit aangemaakt en nooit op gekeken.

Op de woensdagochtend zijn er nooit zoveel lessen. Alleen 2 sportlessen maar die beginnen pas om 11:00 uur. Ik besloot om die ochtend bij de kleuters te gaan kijken. Zij krijgen les in een paar aparte gebouwtjes aan de overkant van de straat. In die 3 uurtjes werd ik weer de kleuter Liesje. Het was dat de stoelen veel te klein waren voor mij, maar anders had ik me helemaal thuis gevoeld. We hebben samen gezongen, uitgelegd wat er allemaal op een gezicht zit, geverfd, getekend, gegeten en buiten gespeeld. Toen was het tijd voor mij om te gaan. Ik weet zeker dat ik langer had mogen blijven van de kinderen, want er hingen 6 kids aan me toen ik Au revoir zei.

Donderdag ging het niet zo goed. Ik stond op met zware hoofdpijn en was erg moe. S'middags kwamen er een aantal Nederlanders op bezoek. Marjanne en Rixt en het dochtertje waarvan ik de naam niet meer weet. Marjanne had een geit gekregen en wou hem als cadeau aan de stichting geven. Alleen maar leuk natuurlijk. Jammer genoeg kwamen ze net op het tijdstip dat ik mijn lessen had. Ik heb ze daarom niet zoveel gesproken die dag. Toen de Nederlanders weg waren, kreeg ik het leuke nieuws dat Marijke en ik Zaterdag een poolparty hadden. Rixt en Marjanne zijn de vrouwen van Expats hier in Haïti. Hun mannen hebben een goede baan bij Brana, oftewel Heineken. 

Vrijdagochtend begon de dag met een glimlach. Om half 8 stond ik samen met Robinson bij het hek om de pasjes te controleren. Dit verliep allemaal normaal. Op een gegeven moment komen er 5 geiten aanlopen. Robinson weet nog net op tijd de deur dicht te doen en de geiten buiten te houden. Nadat we de geiten weg hadden gejaagd, gingen we gewoon door met het controleren. Even later komen er nog meer geiten aan, maar geen 5 maar een stuk of 30!!! We hadden niet eens de kans om het hek dicht te doen, of alle geiten waren al in onze school. Ik zag aan Robinson's gezicht dat hij niet wist wat hij moest doen. Veel kinderen begonnen te gillen en de geiten renden zelfs helemaal naar boven. Uiteindelijk kwamen de baasjes van de geiten er ook aan en die probeerden ze weer naar buiten te lokken. Om de minuut kwamen er weer een paar geiten voorbij bij de poort. Maar toen we dachten dat we ze allemaal hadden, kwam de toiletjuffrouw ff langs om te melden dat er drie geiten op de wc zaten. Ik kon m'n lach niet meer inhouden! 

Doordeweeks sta ik altijd om 6:45 uur op, maar in het weekend mogen we hier uitslapen. Nadat ik wakker was geworden heb ik mijn spullen gepakt, ontbeten, schoongemaakt en nog ff geappt met een vriendin. Daarna zijn we vertrokken naar Port-au-Prince. Eerst begon de weg met diepe kuilen en steeds op de rem trappen voor kinderen die niet aan het opletten waren. Na de diepe kuilen kwamen we door Kenscoff waar de markt bezig was. We stonden stil en ik was nog geen 1 meter vanaf een dood varken die net geslacht was. Dan staat er dus rauw vlees in de brandende zon vlak naast je. Ik hoef jullie vast niks te vertellen over de geur die daarbij hoorde.

Na Kenscoff kwamen we in een ander dorpje waar het best koud was. Gelukkig had ik een dik vest bij me en waren we er snel doorheen. Hierna kwamen we in een hele lange file te staan. Overal zag je grote zwarte auto's met zwaailichten rijden. Op dat moment hadden we nog geen idee wat er aan de hand was. We dachten, het is vast een ongeluk. We reden langs een grote tank waar ontzettend veel politie bij stond. Toen we er vlakbij stonden ging er een drone de lucht in. Vlak daarna kwamen we bij een kruispunt waar we snel weg moesten, vertelde een politieman met een super groot geweer in zijn andere hand. Blijkbaar was er net een demonstratie begonnen in die straat. Als wij 5 minuten later van huis waren vertrokken, hadden we er waarschijnlijk midden in gezeten. Na nog een uurtje rijden kwamen we eindelijk aan bij het feestje. We reden door een grote witte poort en kwamen tussen de mega grote witte huizen terecht. Door al die demonstraties konden heel veel mensen niet meteen komen. Wij hadden zoveel geluk dat we er wel waren. Er was ook een man die pas 5 uur later kon komen omdat er naast zijn huis de hele tijd werd geschoten. 

Natuurlijk eerst op het feestje ff aan iedereen netjes voorstellen. De man van Rixt is een Australiër. Toen begon ik het door te krijgen dat het een internationaal feestje zou worden. Al snel kwamen er meer mensen en begon ik een gesprek met een vrouw genaamd Petra. Hele spontane vrouw die graag iets wil doen in Haïti voor de armen. Daarna besloot ik maar om m'n bikini aan te trekken en naar het zwembad te gaan. Ik ontmoette een Amerikaans meisje van een jaar of 8. Haar naam is Anne. We hebben ons heerlijk vermaakt het eerste uurtje en in de loop der tijd kwamen er steeds meer kinderen. Ook kwamen er meer volwassenen in het zwembad. Om een uur of 6 werd de barbecue aangestoken, en jeetje wat was dat heerlijk! Onbeperkt salades, onbeperkt vlees, onbeperkt drinken en dan ook nog eens van goede kwaliteit!

Na het eten kwam er een man naar me toe die Robbie heet. We hadden een heel erg leuk gesprek over wat ik hier kwam doen enzovoort. Ineens gaf hij mij een compliment dat ik goed kon zwemmen, ik dacht waar slaat dit nou weer op. Iedereen kan toch zwemmen?!? Als snel snapte ik wat hij bedoelde, in Nederland is het bijna doodnormaal dat kinderen al vanaf jongs af aan op zwemles gaan. En zowat iedereen in Nederland kan zwemmen. In Haïti is dat toch anders, hier is het bijna een wonder als je kan zwemmen. Later vroeg Robbie of ik toevallig zwanger was. Ik keek hem aan en wist niet wat is moest zeggen. Hij zag dat ik schrok en legde toen uit dat iedereen een biertje in z'n handen had en ik een blikje cola vast had. Ik vertelde hem dat ik daar nog lang niet aan toe ben en dat ik zowat zelf nog een kind ben. 'Huh, maar waarom heb je dan al een kind?' Dit was het moment waarop ik aan het zoeken was naar een subtiele manier om dit gesprek te onderbreken. Tja, ik kon moeilijk zeggen dat m'n vliezen gebroken waren ofzo. Hij zag dat ik weer schrok van zijn vraag, en hij vroeg of Anne dan wel van mij is. Eerlijk gezegd snapte ik het later ook wel. Anne heeft blond krullend haar en ze hing de hele tijd om mij heen. Kortom, dit was best wel ongemakkelijk!

Om 10:00 uur gingen de meesten naar huis en waren er nog maar 10 mensen over. Ik raakte in gesprek met een man die veel heeft betekent voor Brana. Hij is volgens mij erg ambitieus en houdt van carrière maken. Hij vroeg wat ik na Haïti wil gaan doen. Ik vertelde hem dat ik dat niet precies weet maar wel één grote droom heb, namelijk politierechercheur in New York. Een mevrouw die naast mij zat begon keihard te lachen. Opzich wel logisch, want hoe groot is de kans dat die droom ooit gaat uitkomen. De ambitieuze man stelde me meteen een vraag: ''En wat is je eerste stap richting je droom dan?'', ''Uhm, naar New York verhuizen, ohh en trouwen met iemand die een Amerikaanse nationaliteit heeft want anders mag je niet bij de politie als buitenlander''. Meteen zorgde de man ervoor dat iedereen van het feestje stil was en vroeg of er iemand was die een Amerikaanse paspoort heeft. Een jonge vrouw met de leeftijd van 23 stak d'r hand op en vroeg waarom.

De ambitieuze man: ''Do you want to marry her?''

De Amerikaanse vrouw; ''Uhm, do I love you?''

Ik: ''Ofcourse, everyone loves me''

De Amerikaanse vrouw / verloofde: ''Yeah, okay why not''

Op dat moment drong het tot me door dat dit een heel apart feestje was. Ik wist zeker dat mensen zouden vragen hoe het feestje was. ''Ja, was erg leuk, ik ben verloofd, zwanger en tienermoeder''. Heel apart allemaal.

Toen alle mensen weg waren, inclusief mijn verloofde en kind, gingen we naar bed. De volgende ochtend werd ik wakker en heb ik heerlijk kunnen douchen. Hier in mijn huisje heb je eigenlijk een soort piesstraaltje als je onder de douche staat. Maar in hun huis was het heerlijk. Toen ik beneden kwam was Andrew (de man van Rixt) een eitje aan het bakken en worstjes. Want we kregen een typisch Amerikaans ontbijt. Toast met ei, worstjes en barbecue-saus. Daarna nog ff gezellig gekletst met wat home-made bitterballen en tv gekeken. Rond een uur of 12 reden Marijke en ik richting het vliegveld om Abel op te halen. We waren wat te vroeg en hebben daarom eerst in een cafeetje wat gedronken. Na de lekkere koude cola liepen we naar de plek waar Abel zou aankomen. We hebben in totaal 1,5 uur moeten wachten. Waarin we 2x zijn weggestuurd. Uiteindelijk kwam hij aan en konden we terug naar huis rijden, want ik was ontzettend moe geworden.