Zieke Liselore...

Afgelopen week was niet mijn beste week in Haïti. Maar de week begon wel erg leuk! Mijn moeder had namelijk een verrassing voor mij meegegeven aan Abel. Ze had allemaal lekkere dingen meegegeven. Oreo's, pistachenootjes, tucjes, chipjes en salmiakparels. Ook kreeg ik een lief kaartje en een handig boek voor de sportlessen van een buurvrouw. Er zat ook nog één ding bij wat wel ontzettend handig was, namelijk een horloge. Toen ik mijn spullen aan het inpakken was voor Haïti was ik vastberaden om mijn horloge mee te nemen. Gewoon zodat ik tijdens de lessen niet op mijn mobiel moest kijken voor de tijd, wel zo netjes. Ik was hem dan ook zeker niet vergeten en droeg hem veel de eerste paar weken. Totdat ik op een woensdagmiddag erachter kwam dat mijn wijzertjes niet meer draaiden. Oeps, batterij leeg! Ik had er nooit bij nagedacht dat het al een aantal jaartjes geleden is dat ik de batterij had vervangen. Maar gelukkig heb ik nu een nieuw horloge waarvan de wijzertjes wel draaien.

Dinsdag begon mijn lichaam wat ziekjes te worden. Ik kreeg ineens diarree en ben tijdens een sportles ontzettend duizelig geworden. Zo duizelig dat alles wit werd voor m'n ogen. Best wel eng op dat moment. Ik ben toen aan de kant gaan zitten en al snel kwam Luckson ff kijken of het allemaal wel goed ging. Na een paar minuutjes ben ik voorzichtig naar boven gelopen om daar in de schaduw wat zoutigs te kunnen eten en wat zoets te drinken. Hierna ging het al stukken beter met mijn duizeligheid, alleen ik kreeg daarvoor in de plaats vervelende hoofdpijn. Daarom ben ik s'middags toch maar ff gaan liggen. Na mijn slaapje ben ik rustig verder gegaan met de boekhouding.

De volgende dag begon mijn dagje bij de kleuterschool. We hebben heerlijk geverfd en getekend. Daarna begonnen mijn sportlessen. Ik had samen met Marijke afgesproken om tijdens de sportlessen een pet op te doen tegen de zon. Misschien dat de zon de oorzaak was van de duizeligheid. Ik voelde dat ik nog niet echt fit was en heb daarom vaak aan de kant gezeten. Na het middageten ben ik samen met Marijke naar de weg gelopen om te kijken hoe de wegen erbij lagen. Als het hier veel regent, worden de wegen enorm slecht. Overal zie je gaten en is het glad. Door kanaaltjes en dijkjes aan te leggen stroomt het water weg waardoor dat er allemaal niet meer is. Wij gingen dus ff controleren of de maak van de kanaaltjes en dijkjes wel goed ging. Hierna werd het wel eens tijd om de was te doen. Ik stel dit hier enorm uit net zoals mijn haar wassen. Het is hier zo'n gedoe dat ik er gewoon geen zin in heb. Maar tja, op een gegeven moment heb je geen schone kleren meer en dan moet je wel.

Donderdag voelde ik me nog steeds niet top, en daarom hadden we besloten om te beginnen met een kuur. Ook begon ik Donderdag wat koortsig te worden. Het werd een rustig dagje met tussen de middag een dutje van zo'n 4 uur lang.

Vrijdagochtend werd ik wakker zonder stroom. Abel had s'nachts een lamp aan laten staan waardoor de stroom zou zijn uitgevallen. In de middag werd bekend dat ook de bliksem ermee te maken had. We hebben sindsdien alleen nog stroom boven, dat houdt in alleen op mijn slaapkamer. Alles is beneden uit. Dus de koelkast, de lichten, de telefoons, de beveiligingscamera's enzovoort. Dat was zeker wel ff wennen. Tijdens het avondeten moet je een waka waka aanzetten omdat je anders niet eens ziet wat je op je brood smeert. 

Om 8:00 uur op de Zaterdag waren er al mensen bezig om onze elektriciteit te repareren. Ze kwamen tot de conclusie dat we iets nieuws nodig hadden of dat we het konden laten repareren maar dat het dan wel veel langer zou duren. Marijke had toch maar voor dat laatste gekozen. De hele dag heb ik het rustig aan gedaan. Lekker gelezen, een film gezien en muziek geluisterd. S'middags vond ik het toch wel tijd om ff te bewegen. Ik had Abel gevraagd of hij zin had om te gaan wandelen. We zijn hoger de bergen in gegaan, waar ik ook nog nooit was geweest. Na een aantal bochtjes kwamen we aan bij een voetbalveld, heel apart om te zien. We liepen steeds verder en het begon zelfs wat te regenen. Op een gegeven moment liep er een meisje langs ons die mij begroette met ''Bonswa madame Liselore''. Ik schrok me dood! Hiervoor werd ik hele tijd aangesproken als blan, en voor haar was ik ineens Madame Liselore. Ik had er nooit bij nagedacht dat we natuurlijk kinderen tegen konden komen die ik les geef. Dan klopt mijn haarkleur dus wel, lekker blond!

Op de Zondag kwamen er een aantal Nederlanders op bezoek. Rixt met d'r man en kinderen en Martin. De avond daarvoor had Marijke mij gevraagd of ik brownies wou bakken. Ik had toen al een gevoel dat dat niet goed zal gaan. Ik had alle ingrediënten nauwkeurig in een maatbeker gedaan, lang genoeg gemixt, netjes in de bakvormpjes en de oven in. Ik hield de tijd streng in de gaten en heb het precies na 35 minuten uit de oven gehaald. Alleen de brownies waren keihard geworden. Ik zou niet weten waar het aan ligt, maar ik zal in ieder geval niet meer zo snel iets proberen te bakken!