De eerste week...

Hallo allemaal, afgelopen maandag begon hier in Haïti de eerste schooldag. We stonden op om 6:45 uur en ontbeten om 7:00 uur. Na het ontbijt snel ff mijn tanden gepoetst en daarna helemaal naar beneden lopen om bij het grote hek te gaan staan. Vanaf dit schooljaar krijgt elke leerling van de Ecole Soleil de Hollande een schoolpasje, dit pasje moeten ze dan ook elke ochtend laten zien als ze naar binnen willen. Hierbij help ik elke ochtend. Het viel me op dat er een jongetje is, die elke ochtend iets tegen mij zegt. Namelijk 'Bonjou blan', oftewel 'Hallo vreemdeling'. Zo schattig!

In de loop der dagen leer ik steeds meer kinderen kennen, alleen de namen onthouden is erg moeilijk. Alle kinderen lijken hier zo op elkaar, net zoals heel veel chinezen. En nou heb ik al moeite om in Nederland de namen te onthouden. laat staan hier in Haïti. Maar wij Nederlanders zullen ongetwijfeld ook veel op elkaar lijken volgens de Haitianen.

Na de pasjescontrole lopen alle kinderen naar een groot plein. Want om 7:45 uur gaan alle kinderen in rijen staan en op volgorde van de klassen. Samen zingen ze dan het volkslied en wordt de Haïtiaanse vlag omhoog gehesen. Ik snap nog steeds niet hoe al die kinderen zo tegelijk kunnen beginnen. Gelukkig heb ik daar nog genoeg tijd voor om dat uit te vogelen. Na het volkslied gaan alle kinderen naar hun lokalen en begint mijn schooldag ook.

Elke klas heeft per week 1x een sportles van 30 minuten en 1x een muziekles van 30 minuten. Dat is vergeleken met Nederland ontzettend weinig. Ik kan me nog herinneren dat ik soms wel 5 uur sport per week op mijn school had. Ook had ik in Nederland een klas van ongeveer 30 leerlingen. Hier is het vrij normaal om boven de 40 kinderen te hebben in één klas. Sportles wordt hier gegeven op het grote plein. De klas wordt in vier groepen ingedeeld en elke groep heeft zijn eigen activiteit. Er is vaak een groep die touwtje springt, een groep die dribbelt met een basketbal, een groep die aan het overpassen* (ik heb geen idee hoe je het schrijft) zijn met een voetbal en er is nog een groepje die een soort fopbal doet. Na zoveel minuten worden de groepjes doorgedraaid en krijg je een nieuwe activiteit.

Alle sport en muzieklessen worden hier gegeven door de leraar van de desbetreffende klas. Ook is Luckson er altijd bij. Hij is normaal de assistent van klas 2B, maar wanneer er sport gegeven wordt, is hij de sportleraar. Iedere klas hier op deze school heeft 2 volwassenen in de klas. Een iemand is de leraar, en de andere is de assistent. Geen wonder als je 40 kinderen in de klas hebt! Muziekles is hier ook heel anders.Er zijn twee hele lange rijen met stoelen waar alle kinderen op moeten gaan zitten. Dan schrijft de assistent een willekeurige zin op het bord en moeten de kinderen die zin zingen. Ook loopt de onderwijzer marcherend door het lokaal en zegt bijvoorbeeld 'senk bravo'. Dat betekent dat de kinderen 5x moeten klappen. Ikzelf zou dit geen leuke muziekles vinden, maar oké.

Vaak rond 11:00 uur krijgen alle kinderen van de school een warme maaltijd, die eten ze dan op felgekleurde bankjes op. Daarna hebben ze nog les, en om 13:00 uur is de schooldag alweer voorbij. Ikzelf eet vaak rond 12:30 uur in het weeshuis boven samen met Campus en Marijke. Campus is de schooldirecteur en houdt van grapjes. Samen eten we dan een warme maaltijd. Dit verschilt van maisprutje, bonen met rijst, soep of rijstepap. Het warme eten is hier heerlijk! Ik weet nou niet of dat komt door Madam Agaat die zo lekker kan koken, of dat het Haïtiaanse eten gewoon zo lekker is. Vaak komen dan de kinderen die verblijven in het weeshuis dan net terug van school. Genia, Roechinna en Katia zijn de drie vaste kinderen die hier wonen. Ook verblijft er doordeweeks een meisje waarvan ik de naam steeds vergeet, oeps! Het is hier heel gewoon om belangrijke mensen te begroeten met een zoen. Dus toen ik dat meisje voor de eerste keer zag, stond ze met d'r lippen getuit voor mij. Het was zo raar dat ze dacht dat ik een belangrijk persoon was. Van Marijke en Campus snap ik het wel, maar ik ben toch niet belangrijk voor haar?

Na het warme eten ga ik vaak mijn taakje van de dag doen. S'nachts hebben wij een bewaker door het gebouw lopen. Nu is het zo dat die bewakers vaak besluiten om toch maar ff te gaan pitten, terwijl ze aan het werk zijn. Hierdoor is de regel bedacht dat ze elke 15 minuten naar een bepaald nummer moeten bellen zodat wij ze kunnen controleren, of ze wel of niet slapen. In mijn woonkamer staat die telefoon en ik moet dan alle gemiste oproepen onder elkaar schrijven zodat je goed kan zien hoeveel minuten ertussen zit. Als er langer dan 30 minuten tussen zit, krijgen ze een forse boete. Hierna ga ik vaak met de kinderen van het weeshuis spelen op het plein, zij proberen mij dan de taal te leren. Want jeetje, wat is dat moeilijk! Ik had in Nederland me al zoveel mogelijk voorbereid op de Creoolse taal, maar ik denk dat dat niet zoveel heeft geholpen. Als je het hoort denk je dat ze maar gewoon wat brabbelen. Ook praat elke haitiaan erg zacht en binnensmonds. Ik doe elke dag keihard mijn best om de taal te leren en uiteindelijk te kunnen beheersen, maar ik krijg daar steeds minder vertrouwen in. 

Ook kwam deze week de orkaan Irma ff langs. Daarom waren de kinderen vanaf woensdag vrij. De hele woensdag is iedereen bezig geweest om het gebouw orkaanproof te maken. Bij alle ramen hebben we handdoeken neergelegd, het balkon is helemaal leeggehaald en de wegen hebben we zelfs aangepakt zodat het water goed kan wegstromen. We zaten er helemaal klaar voor! Normaal bij een orkaan wordt het eerst heel erg mistig en begint het hard te regenen. Bij ons was het nog steeds lekker zonnig en droog. Heel apart! Ik ging slapen en werd opeens midden in de nacht wakker van harde windstoten. Hij was dus begonnen! Deze windstoten zijn doorgegaan tot het eind van de ochtend. Daarna bleef het nog wel regenen, maar dat was het ook. We hebben veel geluk gehad hier, want die orkaan die Sint Maarten heeft verwoest was de zelfde orkaan die bij ons op visite kwam. Vandaag durfden we dan ook alle spullen weer buiten te zetten. 

Het leven is hier erg primitief. Je mag alleen maar een mespuntje boter op je brood, als je afwast moet je het water vaker gebruiken, dat soort dingen. Ik zag er trouwens steeds tegen op om mijn dikke bos haar hier te gaan wassen. Want hoe moet ik dat nou doen hier?!?! Mijn haar wordt nooit zo snel nat en dan moet ik het ook nog eens twee keer goed uitspoelen met het weinige water dat we hier hebben. Gisteren moest het dan toch echt gebeuren en pfff, wat een bevalling was dat! Ik had besloten om het met een teiltje te doen. Dus het teiltje gevuld met water en op de dichte wc-pot gezet. Kop in het water en geprobeerd m'n haar zo nat mogelijk te maken. Daarna shampoo erin en proberen het uit te spoelen met m'n teiltje. Hierna kwam het vervelendste moment, ik mocht mijn haar gaan uitkammen. In Nederland was ik mijn haar vaak 2x in een week, en dan nog heb ik moeite om het uit te kammen. Want als ik het niet was, kam ik het niet maar doe ik er alleen haarmouse in. Ik had nu dus anderhalve week niet mijn haar gewassen, en ook geen haarmouse erin gedaan want ik droeg toch een staart. Ik denk dat ik wel een halfuur bezig ben geweest om die enorme klit te laten verdwijnen. Maar gelukkig is het nu klaar!

S'avonds eten we weer brood en zit ik samen met Marijke een kop thee te drinken en spelen we samen het spelletje HayDay. Toen ik in de eerste klas zat speelde ik dit veel en daarna had ik het verwijderd. Ik denk dat ik ben aangestoken door haar, want we zijn beiden erg fanatiek geworden. We gaan vaak vroeg naar bed, zo rond half 9 lig ik al te slapen. Het weer en het hele leven hier trekt zoveel energie van je, dat je gewoon kapot bent dan. Ik moet voordat we gaan slapen nog ff snel alle deuren op slot doen met hangsloten, en dan kan ik echt gaan slapen.

Nog ff een korte emotionele update: De eerste paar dagen had ik totaal geen gemis naar huis, maar sinds eergisteren voel ik het toch wel. Ik heb mezelf wel honderden keren afgevraagd waarom ik dit zware leven in Haïti heb omgeruild van het luxe leven in Nederland. Ik mis het voetballen met mijn team, en de leuke bijbaantjes die ik had, de grapjes die ik samen met Tani uithaalden op mijn moeder, leuke dingen doen en nog zoveel meer. Ik had niet gedacht dat ik dat zo erg zou missen. Ik hoop dat dit gewoon even een fase is, en dat het snel voorbij gaat. Ik moet zeggen dat mijn moeder me hier goed doorheen helpt, echt wat moet ik zonder haar. Ze wijst me op de leuke dingen hier en probeert me dat gemis even te vergeten. Maar ik ga d'r ook niet om liegen, ik heb wel een paar keer wat traantjes laten vloeien. En dan heb ik het niet over die alledaagse traantjes van mij. Neeeeee, dit keer was het niet de schuld van mijn verstopte traanbuisjes.

Groetjes, 

Liselore

Speciaal bericht voor mijn moeder:

Ik hik die vik hou hou die vou ont hont die vont zet het die vet tent hent die vent van han die van jou hou die vou <3