Atlanta --> Port-au-Prince

Op het moment dat we na 9 uur aan het landen waren, kreeg ik een raar gevoel. Een gevoel dat ik thuis was, heel apart. Nadat we geland waren en uit het vliegtuig mochten liepen we door naar een hele lange rij voor de douane. Want Trumpje wil natuurlijk wel weten waarom ik in Amerika ben. Die rij duurde zo lang dat mijn knieën gewoon pijn begonnen te doen. Ik was bijna aan de beurt toen mij werd verteld dat ik wel naar een ander loket kon lopen zodat ik mijn volgende vlucht niet zou missen. Dus ik liep daarheen met nog een paar mensen. Maar natuurlijk, de man voor mij had problemen met zijn paspoort waardoor het ontzettend lang duurde. Ineens was die o zo lange rij waar ik uit was gestapt al helemaal verdwenen en stond ik nog steeds op dezelfde plek. Nadat ik eindelijk daar klaar was had ik nog maar 20 minuten om naar mijn vliegtuig te lopen. Eerst mijn ruimbagage doorlabbelen, mijn tas lag al ergens in een hoekje en de band was al opgehouden met rollen. Tas op zo'n karretje gegooid en rennen maar! Ik kwam aan in een gang waar ik mijn tas door moest geven aan een man, daarmee klaar te zijn meteen door de security. Schoenen uit, zakken leeg, vest uit, elektronica uit de tas en laptop apart in een bakje neerleggen. Zoals gewoonlijk wordt ik extra gecontroleerd, maar ik mocht erdoor. Alles weer inpakken en opzoek naar mijn gate. Ik kwam er toen pas achter dat ik met een soort trein mocht. Super vet!!! Toen ik in de trein zat had ik nog maar 8 minuten om mijn vliegtuig te halen. Na de trein met een roltrap omhoog en toen stond ik voor een hele lange gang met allemaal gates. In de verte zag ik het bordje met mijn gate, dus ik mocht mijn sprintskills weer eens laten zien. Boardingpas laten zien en ik mocht het vliegtuig in. Letterlijk het hele vliegtuig zal al vol, en toen ik zat kregen we al meteen de veiligheidsinstructies te zien. Ik was kapot. Tijdens de eerste vlucht heb ik niet kunnen slapen dus ik viel nu wel erg makkelijk in slaap. En toen kwam ik aan in één van de mooiste steden van Amerika, MIAMI!!!

De hele stad was verlicht met lichtjes, zo'n mooi gezicht. Vliegtuig uitgelopen en opzoek naar mijn bagage. Ik kwam erachter dat je in Amerika en Haïti moet betalen voor een karretje. Leuk voor een gierige Hollander die echt geen 5 dollar gaat uitgeven aan een karretje. Ik vond ergens een mooi plekje en heb daar een tijdje gezeten. Door het sjouwen van die zware tas was ik helemaal kapot. Maar ik moest erg nodig naar de wc en de dichtstbijzijnde wc was super ver lopen. Ook kon ik nergens drinken halen en had ik alleen nog een zakje haribo snoep van Nadine. Heel veel uren verder zou ik eindelijk die zware tas kunnen inchecken. Ik had nog nagevraagd bij een mevrouw van de vliegmaatschappij of ik in de goede rij stond, en dat stond ik. Een uurtje later, toen ik eindelijk aan de beurt was werd mij vriendelijk verteld dat ik in de verkeerde rij stond en nog een uurtje moest wachten voordat ik van mijn grote tas af was.Nou lekker dan! Uurtje gewacht, en ik was van mijn tas af. Daarna nog ff snel naar buiten gelopen om toch nog de Amerikaanse lucht in te ademen. Ik stond voor zo'n typische Amerikaanse politieauto. Zo vet!!! Ik zat nog ff te twijfelen om mijn grote droom achterna te gaan, maar ik ben wel tot de conclusie gekomen dat jullie sowieso nog een keer afscheid moeten gaan nemen van mij, want ik ga echt in Amerika wonen! Na dit geluksmomentje snel naar de security om (weer) in de rij te gaan staan. Alles weer gecheckt en weer gefouilleerd. Ik heb hierna denk ik wel 1,5 uur rondgelopen om naar alle Amerikaanse dingetjes te kijken. Dunkin Donuts, een echte Amerikaans Starbucks, een ATM, Amerikaanse vlaggen en nog veel meer. Ik had nog steeds niks gegeten en gedronken en daar was het nu toch echt wel tijd voor. Dus ik haal een heerlijke frappuccino S'mores bij de Starbucks en haal nog ergens een groot broodje met allemaal kaas en kip. Ik heb hiervan zitten te genieten bij mijn gate voor de laatste vlucht. Ik viel wel erg op, want ik zat tussen allemaal Haitianen. Er was een jongetje die erg veel op Tani leek. Toen wij het voorstel kregen om Tanimola te adopteren kregen we er een foto bij, daar had hij bijna geen haar. En precies die foto kwam zoveel overeen met het jongetjes tegenover mij. Zo schattig! 

Na lang wachten mochten we het vliegtuig in en stegen we op richting het eiland Haïti. Ik zat naast een mevrouw die in Miami studeert en in Port-au-Prince woont. Zij heeft mij geholpen om al die visumformulieren in te vullen. Ik zat bij het raampje en kon daarom hele mooie foto's maken. Voor die mevrouw naast mij moest ik ook om de 5 minuten wel foto's maken. Toen we bijna gingen landen kon ik heel goed de sloppenwijken van Port-au-Prince zien. Ik schrok er wel van maar ik kende het ook wel ofzo. Erg moeilijk te beschrijven. Nadat ik het vliegtuig uitliep voelde ik meteen de warmte. Ik had begrepen dat ik de rode stippen moest volgen omdat ik een ''vreemd'' paspoort heb. Ik kwam bij een loket waar ik 10 euro moest betalen om het land binnen te komen. Daarna moest ik bij een andere loket mijn paspoort en visum laten zien. Toen dat allemaal klaar was liep ik door een gang met allemaal muzikanten, het leek net of ik in Paramaribo of curacao was. Ik kwam aan bij de bagageband en moest daar nog 15 minuten wachten. Mij viel meteen al op dat ik hier ook 5 dollar mocht gaan betalen voor een karretje, dacht het niet! Toen mijn bagage eraf kwam, was er meteen een man naast mij die mijn tas al in zijn handen had. Ik heb hem vriendelijk verzocht om mijn tas terug te geven, maar hij wou hem wel voor mij dragen. Ik ben dan misschien blond, maar ik ben niet dom. Hij wil er daarna vast geld er voor hebben. Dus ik heb met m'n aardige woordjes Frans gezegt dat hij die tas echt moest laten staan! Alles was compleet dus ik kon naar nog een locket, hij wou mijn paspoort en nog een formulier zien. Ik weet niet precies waarvoor, maar hij had mijn bagage nog mogen doorspittten, gelukkig hoefde dat niet! Ik liep door en vanaf dat moment kwam ik het drukke port-au-prince binnen.

Ik werd opgehaald door Marijke en een haitiaan. We hadden alle bagage van mij achterin de Viking gelegd en ik kreeg een koptelefoon op en een zonnebril. Want zo'n Viking is eigenlijk een stoere open auto. We namen deel aan het verkeer in Port-au-Prince, en dat was me wat. Ik weet 100% zeker dat ik hier in één keer mijn rijbewijs kan halen (als je hier een rijbewijs nodig hebt om te mogen rijden). Iedere auto gaat voor zich en kijkt niet naar wat andere auto's doen. Ook lopen er gewonde kinderen langs je auto en steken hun hand uit voor geld. Langs je rijden grote bussen met veel te veel mensen. Allemaal opgekropt, deed mij een beetje denken aan het gevoel van de eerste vlucht. De school waar ik verblijf zit ver in de bergen, dus we hadden nog wel een ritje te gaan. Toen we de stad uitkwamen reden we langs smalle wegen omhoog. Overal ligt afval en je ziet veel zwerfhonden. Ook werd ik door iedere Haïtiaan aangekeken. Tuurlijk, ik val eenmaal op met m'n grote bos blonde krullen en blanke huid. Hoe verder we reden, hoe smaller de wegen werden. Ook begon het te regenen, en dat is niet echt fijn met een auto zonder ramen. Marijke stopte en wijste mij de school in de verte aan. Ik zag een groot wit/geel gebouw. Vanaf dat moment waren de wegen bijna niet meer begaanbaar. Diepe kuilen, overal modder, scherpe bochten en je moest maar uitkijken dat je niet werd aangereden. We gingen een grote poort door en we waren gearriveerd op Ecole Soleil de Hollande.